Stories...

Vorige keer eindigde ik met de mededeling dat er twee dagen na Holi nog steeds kleur in me haar zat. Holi was 17 maart. Inmiddels leven we op 6 april en de kleur is er gewoon nog steeds niet uit. Helaas levert dat een hoop ‘kleurijke’ , goeie Tom, reacties op. Nu is me haar natuurlijk al rood van zichzelf, maar nu heb ik nog steeds een rode gloed en een heel klein beetje groen in me haar zitten. Charming.

Anyway, we zijn weer drie weken verder in het avontuur dat Suriname heet. Nu ik wat meer in dat schrijven kom te zitten merk ik dat ik notities moet gaan maken om niet zonder verhalen te zitten. De verhalen zijn er, maar me hersens hebben een beetje hulp nodig. Ik denk dat ik meneer alcohol daar de schuld van geef. Al kan hij er natuurlijk niks aan doen dat ik wel eens wat van hem naar binnen gooi.

Hoe gaat het met je Tom? “Ruuustig”. Ik heb al een keer geschreven over hoe ik steeds meer gewend raak aan het leven hier. Ik vermaak me steeds meer. Ik besef me ook dat ik alweer bijna op de helft zit. Ik had gedacht rond deze tijd wel het gevoel kwijt te raken dat ik nog maar net in Suriname ben, maar dat gevoel blijft. Ik zie nog steeds een hoop nieuwe dingen en blijf leren. Zo heb ik ook geleerd om hier te rijden.

In Suriname rijden ze links. Dit is een overblijfsel van de engelsen die hier hun geschiedenis hebben gemaakt. Mijn eerste indruk van het verkeer was dat het echt een ongeregeld zooitje is, maar in tweede instantie valt dat erg mee. Er zijn namelijk een aantal dingen die, tevens bedacht door de bevolking, erg praktisch zijn. Begrijp me niet verkeerd het verkeer is heftig, maar deze ongeschreven regels maken het zeker een stuk makkelijker. Zo toeteren ze hier om dingen duidelijk te maken, het is echt een vorm van communicatie tussen bestuurders. Iemand voorlaten, laten invoegen of oversteken wordt simpelweg duidelijk gemaakt door een druk op de, heel netjes gezegd, claxon. Ook voor naderend verkeer of gevaar wordt gewoon getoeterd en het wordt begrepen. Mensen houden gewoon heel even de aandacht erbij als ze een toeter horen en zo wordt de situatie in één keer duidelijk. Handig, maar ook veilig omdat de verkeersborden schaars zijn en de verkeersregels niet zo heel strikt worden nageleeft.

Zo wordt rijden hier nooit saai. Ok, ik rij nauwelijks. Rudy rijdt van ons het meest, maar hij vind het ook leuk. Ik ben zijn co-piloot. Zo kan ik bijvoorbeeld checken of we kunnen inhalen. De bestuurder kan dit niet zien omdat de auto die we rijden links gestuurd is en we hier dus aan de linkerkant rijden. We rijden trouwens een truck. Een blauwe toyota hilux uit 1989 (Zoals te zien op facebook). Die
Pff, lastig hoor in één keer zo’n reisblog schrijven. Inmiddels is het 16 april! De tijd gaat zo vreselijk hard. Het is 10 dagen geleden dat ik begon met het schrijven dat dit hoofdstuk. In ruil daarvoor heb ik wel wat meer verhalen dus. Eind goed al goed. Laten we direct beginnen.

Ik begin met de eerste trip die ik hier in Suriname heb mogen maken. We zijn met een groep van ongeveer 30 stagaires een weekend naar Nickerie geweest. Nickerie is het meer westelijke gedeelte van Suriname. We moesten vrijdag om acht uur s’ochtends verzamelen bij ’t vat om vervolgens onze spullen in te laden en in de bus te stappen. Meteen al bij vertrek konden we zien dat wij de meest geweldige tourguide ooit hadden gekregen. Een rasechte rastafari genaamd Sergio. Hij heeft onze trip echt de humor gegeven die het nodig had. Op de weg naar Nickerie hebben we een aantal stops gemaakt op locaties die een bepaalde geschiedenis te vertellen hadden. Niet heel interessant, maar wel leuk om even aan te horen. Vooral op de manier hoe Sergio zijn verhaal deed. Onderweg was een hoop moois te zien en werd de natuur steeds rauwer. Eenmaal in Nickerie kregen we met ze alle wat te eten. Hierna stonden de korjaalbootjes klaar om ons richting Bigi-Pan te vervoeren. Bigi-Pan is een groot meer waar een aantal rivieren samenkomen. Op dit meer staan een paar hutten op palen in het water. In één van deze zouden wij ook overnachten...

Na een boottocht van ongeveer een uur waarbij de korjaal ook nog over een oversteek moest worden getrokken en waar we een (pittig grote) dooie kaaiman in het water hebben zien liggen. Kwamen we aan op Bigi-Pan. Op naar onze hut. De hut was primitief, maar bood meer dan genoeg om ons voor ons allen prima te overnachten. Dacht je dat ik op een gespreid bedje kwam te liggen? Dan dacht je verkeerd. De hangmat moest namelijk mee om deze op te hangen in de hut of buiten onder het overdekte gedeelte. Wij kozen ervoor om buiten te gaan “hangen”. Dit omdat we dan minder last zouden hebben van de muggen (vanwege de wind) en omdat het buiten gewoon een stuk gezelliger was. Als de avond viel werd voor ons Saoto soep gekookt. Er was geen stroom, maar de meegebrachte accu’s hebben wat stroom kunnen voorzien voor bijvoorbeeld de muziek. Iets opladen was er niet bij. Was ook niet nodig.

Zo rond tien uur was het tijd voor de kaaimannenjacht. Als je niet weet wat een kaaiman is trouwens. Google het! Inmiddels is het pikkedonker geworden. Je ziet absoluut niks zonder je zaklamp. Lange broek aan, schoenen aan, vest aan, hup, de korjaalboot in. Terug naar de kalme rivier die ons naar Bigi-Pan heeft gebracht. Onze bootsman, eindbaas “mandje” vaarde zo rustig door het water dat je iedere beweging in het hoge gras kon horen. Nu hoor je echt dat het hier vol zit met leven. Je hoort allerlei geluiden en toch is het ook muisstil. Soms zet de bootsman zelfs de motor even uit om de kaaimannen niet weg te jagen. Dan drijven we over het water, te schijnen op de oever om zo een kaaiman te spotten. Zonder succes.

Op een begeven moment komen we aan bij een moerasgedeelte. De bootsman loopt zonder problemen door de drassigheid om een kaaiman te zoeken. Twee dappere meiden gaan met hem mee. Ik niet, want stel je voor dat me nikies vies worden ... Maargoed, na 10-15 minuten keren ze terug. Wederom geen succes. Krijgen we nog wel een kaaiman te zien?

Oh jawel! Even nadat we weer verder varen heeft de bootsman er een gezien! Hij zet de boot zo dat hij het water in kan. En binnen no time heeft hij het monster te pakken. Een kleintje. Dit is de kaaiman die op mijn facebook staat. Één kaaiman voor 30 paar handen. Van de ene boot naar de andere, iedereen mag hem even vasthouden en met het leren tasje op de foto. Op een begeven moment heeft hij er genoeg van en probeert hij te ontsnappen. Zelfs zijn laatste redding, het openen van zijn natuurlijke bron zoals mannen zovaak doen, helpt niet. Pas na de laatste handen te zijn gepasseerd wordt de kaaiman losgelaten, klaar om uitgelachen te worden door zijn kaaimanvrienden.

Na de jacht zijn we weer terug gegaan naar de hut. Op dit moment komen de flessen drank tevoorschijn, de muziek gaat aan en er kan gerelaxt worden. Op een begeven moment kijk ik naar boven en zie ik de indrukwekkendste sterrenhemel ooiy. Dit had ik nog nooit gezien! Zo helder, zo veel sterren, zo uitgestrekt. Je voelt je klein, je stelt niks voor op zo’n klein hutje op het water onder een verbazingwekkende sterrenhemel. Maar tegenlijk voel je je heel groot, groot door de ervaring dat je zoiets mee mag maken.

Dan is het tijd om te slapen. Met me badhandoek, in de hangmat, in de wind, zonder klamboe. Als een roos geslapen.

De volgende dag stond het modderbad op het programma! Je was niet verplicht om mee te gaan dus Rudy dacht. Ik heb geen zin om vies te worden, laat mij maar lekker hier chillen en met hem nog een aantal. Zo gezegt zo gedaan. Hij daar, ik op weg met de rest naar het modderbad. Varen, varen, varen en dan stopt mandje de boot. Je zou denken, modderbad ergens bij een strandje ofzo? Nee hoor, gewoon midden op het water. Niemand geloofde hem totdat een andere bootsman ineens het water in sprong en met modder in zijn handen naar boven kwam! Ik hou van zwemmen dus ging direct het water in. Ik had tot mijn grote spijt geen zwembroek meegenomen dus ben maar gewoon met pyjamabroek het water in gegaan. Iedereen het water in, modder gooien, klei vinden, elkaar lekker insmeren... ja lekker.. Ach het was leuk, goed voor de huid en vooral iets wat je niet snel meer vergeet.

Hier na was het tijd om in te pakken en dus, ja, weg te wezen. Om Bigi-Pan achter ons te laten en weer terug te gaan naar de bussen. Eenmaal in de bussen was iedereen zo gaar dat je uiteindelijk 10 slapende mensen op de foto had kunnen zetten. Inclusief mijzelf. We komen nog bij een stop bij een grote tempel, en een pier waar we langs konden lopen, nog een foto gemaakt (zie FB), maar was allemaal niet veel aan. Sergio maakte het allemaal wel de moeite waard met zijn aanwezigheid en vele woordgrapjes. Echt een grappenmaker. Na 7 á 8 uur rijden komen we weer aan in Paramaribo. Rudy en ik waren de dag ervoor naar onze vrienden op archimedesstraat (studentenhuis) gereden met de auto om daar te slapen. Zij wonen namelijk op loopafstand (en toch pakte we taxi) van ’t vat.

Dan nu zowaar een stagegerelateerd verhaal! Let’s go back a little bit. Rudy en Ik lopen nog steeds op Residence Inn (RI) en zijn bezig met de F&B. Wat de algemeen directeur wil is een beeld verkrijgen van hoe het in de overige hotels, de concurrenten, aan toe gaat qua F&B. Dus Rudy en Ik kwamen met het idee om een concurrentieanalyse uit te voeren. Met de voorwaarde dat enige kosten werden vergoed en dat kregen we nog voor elkaar ook.

Dus die week daar op hadden wij uitgetrokken om langs hotels te gaan als ‘mystery guest’ en hier is even te gaan kijken wat de plus- en minpunten zijn. Niet alleen van F&B maar ook het hotel in het algemeen. Zo zijn we langs de directe- en indirecte concurrenten gegaan. Van de directe concurrenten kregen we de kosten vergoed. De indirecte concurrenten zijn toch hotels van een wat hogere prijsklasse en een lunch/diner daar zou dus aardig in de kosten kunnen lopen. Vonden wij niet erg. Na een weekje proeven, analyseren en kritische blikken werpen hebben we een rapport(je) kunnen opstellen waarin wij advies hebben gegeven aan RI. Met alle plus- en minpunten tegenover elkaar gezet. Veel dingen die in andere hotels vanzelfsprekend zijn hebben wij niet kunnen constateren in RI. Dingen als free and easy acces Wi-Fi en het vragen of er nog wensen zijn, hapje, drankje wat dan ook. Wordt in RI nagelaten. Er is dus een groot probleem met de service en waar begint de service? Juist, met het personeel. Na aanleiding van onze analyse is er een meeting geweest met al het F&B personeel om te kijken of alle neuzen wel dezelfde kant op staan.

Wij waren hier ook bij. Er werd aan het personeel gevraagd wat hun ideeën zijn bij gastvrijheid, klantvriendelijkheid, service etc. Conclussie is dat het overgrote deel van het personeel onvakkundig is en niet past bij het serviceniveau wat RI wilt bieden. Dergelijk personeel bedanken voor hun inzet en werven maar. Dit is wat er nu gebeurt. We hebben al even kennisgemaakt met een nieuwe medewerker en gaan vanavond in de rol van supervisor kijken of de stijgende lijn daadwerkelijk is ingezet.

Ik typ nu in het heden. Nog even een stukje terug. Een weekje eerder zijn we met de groep van Archimedesstraat uit eten geweest bij Chi-Min. Een van de betere chineze restaurants in Paramaribo. Dit omdat onze goede vriend Wesley jarig was. Het broekie is eindelijk 20 geworden. Rudy en ik hadden twee kettinkjes voor hem gekocht vanaf de straat. Goedkoop en ook gewoon leuk. We hebben voor het eten ervoor gekozen om een aantal gerechten op grote borden te laten komen en hier vanaf te scheppen. Heerlijk gegeten! Heel anders dan in Nederland, vergeet het maar dat je hier babi panggang en foeyong hai op je menu vindt. Maar toch goed gegeten.

Zaterdag 5 april was het tijd voor de Digicel 4G launch party! Digicel is een van de drie mobiele providers in Suriname. Om de komst van hun 4G netwerk te vieren hebben ze een gratis festival georganiseerd in een voetbalstadion. Probleem alleen is. Je zou bij Digicel moeten zitten om binnen te komen. Je moest een smsje sturen naar 4949 en dan kreeg je je ‘toegangs-sms’ die je zou moeten laten zien. Wij zitten natuurlijk bij Telesur. Dus hoe komen wij nou binnen? We bedachten dat we iemand die bij Digicel zit het smsje door laten sturen en dan diegene zijn naam veranderen naar 4949. Zou geheid werken. Ware het niet dat toen we daar aan kwamen we niks hoefte te laten zien en gewoon zo door konden lopen.. Moeite voor niks, maar het was voor de zekerheid.

Dus we waren binnen. Uit ‘facilitair perspectief’ vond ik het erg mooi uit zien. Leek allemaal goed in elkaar te zitten. Drukte viel mij mee en je kon gewoon muntjes halen om daarmee je drankjes te betalen. De muziek kwam van grote lokale artiesten. Wat nogal ongemakkelijk was. Was het feit dat ik denk 98% (geen grap) van de aanwezigen lokale mensen waren. Nu is dat natuurlijk te verwachten, maar ik ben er nog geen enkele keer zo mee geconfronteerd als nu. Je wordt echt een beetje raar aangekeken. Snap ik ook wel, je komt als blanke even op hun feestje en dan heb je ook nog rood haar. Helemaal feest. Al met al was het echt wel gezellig en stonden we met de stagairs die we kennen gewoon bij elkaar. Nog een beetje problemen gehad met de taxi naar huis, maar dat is ook uiteindelijk goed gekomen. Lekker naar huis. Lekker slapen.

Even voor de mensen die het afvragen. Inmiddels is alle kleur van het holipoeder al een tijdje uit me haar en ik hoef me daar dus geen zorgen meer over te maken. Ik hoop dat jullie weer met plezier gelezen hebben en nogmaals, mochten jullie vragen hebben, stel ze! Dan schroom ik niet om ze te antwoorden. De volgende blog schrijf ik als me mams hier is en zal dus ook input van haar bevatten. Kan niet wachten tot ze er is! Zie u over 5 dagen moederfiguur!

Untill next time!